HANLAR HANI…

Hayatı, kötü bir şaka gibi yaşamaya başladık. Gün geçmiyor ki yakın

çevremizden başlayıp ülke geneline kadar yayılan yeni bir olayla

karşılaşmayalım. Akşam yatıyoruz, sabah kalkıyoruz, büyüklerimizin;

biz küçük insanların hayatlarını doğrudan etkileyecek bazı kararlar

almış, bazı yasalar çıkarmış, uygulamaya bile başlamış olduklarını

görüyoruz. O doğrudan etkiler giderek insanlarımızı daha hoşgörüsüz,

daha acımasız, daha ‘önce ben, hep ben’ci hale getirdi.

‘Dondurmam Gaymak’ filmindeki o unutulmaz repliğin kenarında

yaşar olduk. “Bir cinnet yeter!”

Bu toplumsal kaygan zeminden en fazla etkilenen kesim hiç kuşkusuz

kadınlarımız ve çocuklarımız. ‘Cinnet’in ortasında en fazla onlar

yer alıyorlar, sonuçlarını en fazla onlar  yaşıyorlar.

TC Adalet Bakanlığı’nın yayınladığı resmi verilere göre;

2002 yılında 66 kadın cinayeti işlenirken bu oranın sonraki dönemde

yıllara göre izlediği kanlı yol şu şekilde:

2003’te: 83, 2005’te: 164, 2005’te: 317, 2006’da: 663, 2007’de: 1011,

2008’de: 806, 2009’da: 953. 2010 yılında bu oran yüzde yüz artarken

ayrıca 281 kadın tecavüze, 182 kadın da tacize uğruyor.

Tabii bu taciz ve tecavüz olayları; toplumsal baskı ve kişisel utanç

nedeniyle gizlenenlerin dışında kalan, yalnızca mahkemeye intikal

edenler. 2011 yılında sadece Marmara Bölgesi'nde 65 kadın

yaşamını yitirirken, 75 kadın tecavüze uğruyor.

'Namus' denilen ve her nedense sadece kadından beklenen o soyut

erdem nedeniyle öldürülen kadın sayısı 30, ev içi şiddete uğrayan

kadınlarımız da 17 kişi. 60 kadın yaralama ve şiddete maruz kalıyor,

33 kadın tecavüze uğruyor. Tekrar ediyorum; bunlar ülkemizin

sadece bir bölgesindeki rakamlar.

Ve her rakam; aslında bir kadın, bir insan.

Bitmedi… TÜBİTAK araştırmasına göre evli kadınların

yüzde 34,5’i hayatları boyunca en az bir kez dayak yiyor.

Türkiye’de aile içinde dayak yemek  her on kadından üçünün

günlük yaşamının bir parçası. Bitmedi… 2. Nüfus İdaresi

kayıtlarına göre Türkiye'deki resmi evliliklerde gelinlerin yüzde

26'sı 16-19 yaş aralığında. Medeni Kanun’da yeri olmamasına

karşın istatistiklere bile girecek kadar gerçek olan dini evlilikler de

dikkate alındığında bu oran en az yüzde 30’lara tırmanıyor.

Araştırmalar, 8 yıllık kesintisiz eğitimle 16 yaşında evlenme oranının

yüzde 44, 17 yaşında doğum yapma oranının da yüzde 36 azaldığını

ortaya koyuyor. Ve biz; o 16-19 yaş aralığında çocukları olan küçük

insanlar gece uyurken, büyüklerimiz, daha kendileri çocukluktan

yeni çıkan ve hayata karışamadan çocuk sahibi olarak eve kapanan

kızlarımız için 4+4+4 diye bir yasa çıkarıyorlar. Ne yazık ki; toplumun

büyük bir kesiminin yaptığı gibi ‘görmemeyi, işitmemeyi ve konuşmama’yı

oynamaya devam etmek, yukarıda söylenenleri daha az gerçek kılmıyor.

İçiniz daraldı, değil mi?

Peki haydi o zaman sizinle günümüzden 800 yıl öncesine bir uzanalım.

“Rivayet olunur ki Cengiz han, otağında tüm hanlarını toplamış, sağ yanına

eşi Börte Hatun’u oturtmuş. Görelim bakalım ne soylamış:

“Ben, hanlar hanı, Cengiz han, hepinizin hanıyım”. Sonra Börte Hatun’un

elini tutarak “İşte bu da benim ‘han’ım’dır.” İşte Türk toplumunda erkeklerin

eşlerine yükledikleri ‘hanım’ sıfatının kökeninde bu öykünün olduğu söylenir.

Kadının, günümüzden sekiz yüzyıl önce, dönemin hanlar hanının yanında

böyle onurlandırıldığı, ülke kararları üzerinde söz hakkının olduğu;

yakın tarihimizde Ulu Önder Atatürk’ün, hayatın her alanındaki

öngörülerinde olduğu gibi, toplumumuzun geleceğinin temelini

oluşturduğuna inandığı kadınlarımızın daha 1934 yılında ileri

Avrupa ülkelerinden bile önce seçme ve seçilme hakkına kavuşmalarını

sağladığı, böylesine ‘anaerkil’ bir topluluktan bugünün,

hayatın her alanında ‘erkek egemen’ yapısına nasıl geldik?

Daha da önemlisi hayatı daha nereye kadar böyle kötü bir şaka gibi

yaşayacağız?